Theatraal

Plotseling stond hij daar. Als een rijzige gestalte achter het spreekgestoelte in de raadszaal van Oost Gelre aan het einde van de laatste raadsvergadering van 2013. De publieke tribune, die bij aanvang van de vergadering goed gevuld was, was inmiddels half leeg. Wat nu weer? De fractiegenoot van Frits Schmidt (OOG) nam het verbaal op voor zijn fractievoorzitter. Met gevoel voor drama betoogde hij dat Schmidt groot onrecht was aangedaan in een ingezonden stuk van de hand van Kees Porskamp, notabene een coalitiegenoot. Die had daarmee op de man gespeeld. Ontoelaatbaar en de raad moet erover in debat. Want zó gaan wij niet met elkaar om in de politiek.

Soepel en professioneel parkeerde waarnemend raadsvoorzitter Marianne Kallen de kwestie naar een moment na de raadsverkiezingen. In een eerste reactie liet ik weten de discussie over integriteit niet uit de weg te gaan. Maar ook zei ik, dat ik bij de kwestie een wat ongemakkelijk gevoel kreeg. Immers, was hier niet simpel sprake van een kleine aanvaring tussen twee mensen, twee politici, twee ego’s wellicht, die allebei wel een kern van waarheid hadden geraakt in hun pennenvruchten. Maar toch niet iets om op te schalen naar het niveau van de raad. Ik kreeg de indruk een schuldgevoel aangepraat te krijgen over iets waar ik part noch deel aan had. Zo’n akkefietje praat je als twee volwassenen toch gewoon uit onder het genot van een glas wijn. Maar kennelijk werkt dat in de gelegenheidscoalitie VVD-OOG niet zo. Zelfs een poging om het via de besturen van beide partijen op te lossen, had niet mogen baten. Als oppositiepartij sla je het openlijke conflict met verbazing gade. Met zulke vrienden, heb je geen vijanden meer nodig, zou je denken. Maar de oproep voor een raadsdebat was misplaatst. Dit is geen zaak voor de politiek.

Hoe anders was dat twee jaar geleden. Toen was het dezelfde Frits Schmidt, die een scherpe ingezonden brief schreef over het cliëntilisme dat in zijn ogen de VVD- fractie had getoond in het dossier Goossens, de tuinder die na jarenlang gesteggel toch een bedrijfswoning mocht gaan bouwen. Die ingezonden brief was wèl politiek relevant. En ook hier was er een kern van waarheid. Als PvdA-fractie zagen wij aanleiding voor een debat over deze kwestie. Wanneer coalitiegenoten elkaar met betrekking tot de bestuurlijke besluitvorming in de raad van integriteitschending beschuldigen,dan is het zaak dit in de raad aan de kaak te stellen. Onze motie haalde het toen niet. Het college had immers al een wethouder verloren en dus geen behoefte aan opnieuw gedoe.

En ook nu zullen de wethouders van VVD en OOG not amused zijn. Je vraagt je af of een coalitie die kennelijk nog zo weinig onderlinge binding, sympathie en  vertrouwen kent, nog wel bestaansrecht heeft. Het doek valt voor deze coalitie. De voorstelling is ten einde.  De burger schiet immers niets op met deze vertoning zonder regie. Het wordt tijd voor een nieuwe voorstelling, met nieuwe hoofdrolspelers.